Τί θα γίνει με τους ανθρώπους που μένουν μόνοι;; “Είμαι 35 χρονών και ο κορωνοϊός με κάνει να νιώθω πιο μόνη από ποτέ”

Μία γυναίκα από το Ηνωμένο Βασίλειο, περιγράφει

Είμαι 35 χρονών και είμαι single για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, τα τελευταία 7 χρόνια συγκεκριμένα. Μέσα σε αυτό το διάστημα πήγα μόνη μου σε αμέτρητους γάμους, γυναικεία parties – hen do – και οικογενειακές συναντήσεις και δεν ένιωσα τόσο μόνη όσο νιώθω τώρα.

Λόγω του κορωνοϊού, που έχει πλήξει όλο τον κόσμο, είμαι σε καραντίνα μόνη στο διαμέρισμά μου. Παρέα με τη μοναξιά, αν αρρωστήσω κανένας δεν θα μπορέσει να έρθει να με φροντίσει.

Αυτή η σκέψη μού έχει προκαλέσει άγχος τις τελευταίες μέρες κι αυτό είναι κάπως περίεργο για κάποιον που βρίσκει συχνά χαρά στη single ζωή. Είναι δύσκολο να έχω αυτές τις σκέψεις τώρα και να εύχομαι να είχα ένα σύντροφο, με τον οποίο θα συγκατοικούσαμε και θα περνούσαμε μαζί όλες τις κακές και τις καλές στιγμές.

Μαζί με άλλους ανθρώπους, έτσι κι εγώ, έχω γίνει εμμονική με τα νέα των τελευταίων ημερών. Και ενώ έχω δει συμβουλευτικά άρθρα για το πώς να αντιμετωπίσεις την αυτοαπομόνωση σε περίπτωση που συγκατοικείς με κάποιον στο σπίτι ή ζεις με παιδιά, δεν έχω εντοπίσει καμία συμβουλή για τους 7.7 εκατομμύρια ανθρώπους, που ζουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, μόνοι τους.

Η στάση που θέλουν να περάσουν είναι ότι θα είναι καλύτερα να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας. Απλώς εύχομαι κάποιοι άνθρωποι να χαρίσουν έστω και μία σκέψη σε όσους είναι πραγματικά μόνοι τους, γιατί κάθε περίοδος εγκλεισμού ή καραντίνας είναι ιδιαίτερα τρομακτική, αν δεν έχεις κάποιον άνθρωπο κοντά σου.

Έχω ήδη το «μειονέκτημα» να είμαι freelancer επαγγελματίας, μένοντας μόνη χωρίς καμία σχέση. Στην καθημερινότητά μου, είμαι πάντα πολύ προσεκτική και προγραμματίζω εξόδους για καφέ, δείπνο ή ποτό με φίλους, για να βεβαιωθώ ότι έχω λόγους να αφήσω το σπίτι μου και ότι υπάρχει κάποια κοινωνική αλληλεπίδραση. Παρόλο που η κυβέρνησή μας δεν μας έχει απαιτήσει την παρομονή μας στο σπίτι, λαμβάνω συνέχεια μηνύματα με events που ακυρώνονται. Δυστυχώς, έχω καταλάβει πως ο κλοιός είναι πια πολύ σφιχτός. Παρόλο που νιώθω τυχερή που δεν ανήκω στις ευπαθείς ομάδες λόγω της ηλικίας και της καλής φυσικής κατάστασής μου, ξέρω τι θα συμβεί άμα μείνω κλεισμένη στο σπίτι για πολύ καιρό.

Πριν από μερικά χρόνια ζούσα στο Βερολίνο. Πέρασα μια από τις χειρότερες περιόδους στη ζωή μου. Όλα ξεκίνησαν όταν αρρώστησα και χρειάστηκε να παραμείνω κλεισμένη σπίτι μου. Δεν ήξερα πολλούς στην πόλη και δεν ήθελα να βάλω κάποιον από τους φίλους μου από μακριά να έρθει μόνο για μένα στην πόλη, οπότε δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν. Η εβδομάδα πέρασε και όταν ένιωσα καλύτερα δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι για διαφορετικό λόγο. Έκανα την πρακτική μου σε μια εταιρεία και μού είχαν πει να μην πάω μέχρι να αναρρώσω πλήρως – οπότε δεν πήγα. Μακάρι να με είχαν αφήσει να πάω, γιατί πέρασα τις επόμενες εβδομάδες στο κρεβάτι μου, βλέποντας Gilmore Girls, τρώγοντας μόνη μου, γεγονός που με έβλαψε σωματικά.

Μια στιγμή που ένιωσα καλύτερα ήταν όταν 2 από τους καλύτερους μου φίλους πέταξαν μέχρι το Βερολίνο για μια προγραμματισμένη δουλειά και ξέδωσα λίγο. Μπορεί να είμαι μόνη και ανεξάρτητη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι ανθρώπους στη ζωή μου.
Η μοναξιά και η κοινωνική απομόνωση δημιουργούν πολύ κακές συνέπειες στον οργανισμό, ειδικά σε single άτομα που έχουν επιπλέον ψυχικά προβλήματα. Έρευνα έχει αποδείξει ότι η απομόνωση μπορεί να έχει τεράστιες επιπτώσεις στην ψυχική και σωματική υγεία, όπως επίσης ότι η μοναξιά είναι τόσο επικίνδυνη, όσο το κάπνισμα 15 τσιγάρων την ημέρα και τόσο κακή για τον άνθρωπο, όσο η παχυσαρκία.

Υπάρχουν επίσης κάποια πρακτικά ζητήματα που πρέπει να εξεταστούν. Λίγο μετά τη μετάβασή μου στο Λονδίνο, αντιμετώπισα μια τρομερή στομαχική διαταραχή. Όταν σταμάτησε ο εμετός, έπρεπε να αρχίσω να τρώω ξανά, αλλά δεν είχα τίποτα κατάλληλο στο σπίτι. Το κατάστημα ήταν πολύ κοντά μου, αλλά ήμουν τόσο αδύναμη που δεν μπορούσα να φτάσω μέχρι εκεί, οπότε έπρεπε να ζητήσω από μία φίλη μου να με βοηθήσει. Ένιωθα τόσο όμορφα, που έβλεπα την ύπαρξή της στην πόρτα και που ήξερα πως κάποιος είναι εκεί για μένα. Μόνο η σκέψη να περάσω κάτι παρόμοιο αυτές τις μέρες, με κάνει να φοβάμαι.

Σύμφωνα με το Γραφείο Εθνικών Στατιστικών (ONS), η Βρετανία είναι ήδη η πρωτεύουσα με τους περισσότερους μοναχικούς κατοίκους της Ευρώπης κι αυτό συμβαίνει, επειδή είναι λιγότερο ευχάριστο για μας να γνωρίσουμε τους γείτονές μας, σε σχέση με τους κατοίκους οποιαδήποτε άλλης πόλης στην ΕΕ. Δυστυχώς, ταιριάζω σε αυτό το στερεότυπο και παρόλο που είμαι φιλική με τον ιδιοκτήτη μου, που μένει από κάτω, ο μόνος γείτονας που γνώριζα πέθανε πρόσφατα.

Δεδομένης της σημερινής κατάστασης που αντιμετωπίζουμε, ένα υψηλό ποσοστό του πληθυσμού αρνείται να δεχθεί ή να συνειδητοποιήσει την τρέχουσα κρίση της δημόσιας υγείας, σύμφωνα με το ONS.

Έτσι, ενώ οι άνθρωποι ετοιμάζονται να δουλέψουν έγκλειστοι από το σπίτι τους, αναρωτιέμαι αν πρέπει να λάβω τη δραστική απόφαση να μετακομίσω στο σπίτι των γονιών μου στο Shropshire, μέχρι να βγούμε από τον κίνδυνο. Σαν μία συμβουλή σε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, το φιλανθρωπικό Mind τους παραπέμπει να εγκατασταθούν σε σπίτια φίλων ή των γονιών τους, αν είναι δυνατόν. Δεν έχουν όλοι αυτή την επιλογή, αλλά είμαι απίστευτα τυχερή, που εγώ την έχω.

Με την καθοδήγησή της πλατφόρμας, το Mind υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της επικοινωνίας με τους κοντινότερους και αγαπημένους ανθρώπους και της πραγματοποίησης συχνών συζητήσεων μέσω βίντεο. Το φιλανθρωπικό ίδρυμα έχει δημιουργήσει επίσης μια διαδικτυακή κοινότητα υποστήριξης, που ονομάζεται Elefriends, όπου μπορείς να μοιραστείς τις εμπειρίες σου και να ακούσεις τους άλλους.

Τα μέσα δικτύωσης έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην κοινωνική ζωή ενός ανθρώπου, αλλά σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που ζούμε, αυτά τα ηλεκτρονικά δίκτυα υποστήριξης καθίστανται ανεκτίμητα. Υπάρχουν επίσης διαδικτυακές κοινότητες για μοναχικούς ανθρώπους. Πρόσφατα δημιούργησα μια ομάδα κοινότητας στο Facebook,  με τίτλο The Single Supplement, προσφέροντας επικοινωνία και στήριξη. Γνωρίζοντας άλλους ανθρώπους, που αισθάνονται το ίδιο, μπορώ να εγγυηθώ τη βοήθεια που προσφέρει. Όμως και πάλι, η επικοινωνία των ανθρώπων μέσω του διαδικτύου είναι κάτι που δεν θα μπορούν όλοι να κάνουν λόγω παροχών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι, πραγματικά, στο μυαλό μου.

Εκτός από αυτή την έρευνα, το άλλο πράγμα που προτείνω να κάνουν οι άνθρωποι με την ίδια κατάσταση σαν κι εμένα είναι να μοιράζονται τα συναισθήματά  και τις ανησυχίες με τους καλύτερους τους φίλους. Ο καθένας ανησυχεί για διάφορους λόγους. Κάποιοι άνθρωποι ανησυχούν για κάποια υποκείμενα θέματα υγείας που αντιμετωπίζουν οι γονείς τους και που μπορεί να διατρέχουν κίνδυνο, άλλες γυναίκες είναι νέες μαμάδες ή πρόκειται να γεννήσουν, ενώ κάποιοι συμπολίτες μας ανησυχούν για τους ηλικιωμένους ανθρώπους που ζουν μακριά τους.

Το να μοιράζεσαι με τους φίλους σου το πώς αισθάνεσαι όταν είσαι μόνη στο σπίτι σε μια τέτοια περίοδο, είτε είσαι single, είτε σε σχέση, μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά να μειώσεις τα συναισθήματα της μοναξιάς. Η εύρεση τρόπων προσέγγισης και υποστήριξης θα μπορούσε πραγματικά, να κάνει όλη τη διαφορά.