Από το «Μπρούσκο» και τις παραστάσεις στους δρόμους ως οδηγός ντελίβερι
Γροθιά στο στομάχι. Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τη συνέντευξη του ηθοποιού Στράτου Χατζηηλία, ο οποίος αναγκάστηκε από τη λάμψη της τηλεόρασης και του θεάτρου να γίνει ντελιβεράς για να επιβιώσει.
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος του ΣΕΗ Σπύρος Μπιμπίλας, μέσω της «Espresso», «φωτογράφισε» την απίθανη ιστορία του ηθοποιού που αναγκάστηκε να γίνει ντελιβεράς, μιλώντας για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στον χώρο του θεάματος, λόγω των μέτρων, με την είδηση ότι ηθοποιός βγάζει το μεροκάματο στον δρόμο, πάνω σε ένα μηχανάκι, να κάνει τον γύρο πολλών media.
crossorigin="anonymous">
style="display:block"
data-ad-client="ca-pub-3898679088151809"
data-ad-slot="2906229390"
data-ad-format="auto"
data-full-width-responsive="true">
H «Εspresso» όχι μόνο βρήκε ποιος είναι ο εν λόγω ηθοποιός, αλλά και τον συνάντησε στο Πεδίον του Άρεως λίγο προτού αρχίσει τη δουλειά του!
Όσα μας είπε ο 39χρονος Στράτος Χατζηηλίας, με σπουδαίες συνεργασίες στο ενεργητικό του, από το «Μπρούσκο» και τους «9 μήνες» μέχρι το προφητικό θεατρικό έργο «Αλίμονο στους νέους», είναι συγκλονιστικά για το τι περνά ένας νέος ηθοποιός ειδικά εν μέσω μέτρων για την πανδημία.
Στράτο, πώς αποφάσισες να κάνεις διπλό επάγγελμα;
Στην ουσία κάνω τρία διαφορετικά επαγγέλματα για να τα φέρω βόλτα. Οι πρώτες μου σπουδές ήταν τεχνολόγος αστίατρος και για να μπορέσω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου παράλληλα δούλευα στον χώρο της εστίασης. Μετά το 2007 κατάλαβα ότι τα πράγματα στένευαν, ώσπου ήρθε η οικονομική κρίση το 2010 και ισοπέδωσε τα πάντα. Πάντα δούλευα σκληρά, αλλά πάντα μου άρεσε και η τέχνη, γιατί οι γονείς μου είναι μουσικοί. Κάποια στιγμή στην πορεία, και αφού άλλαξα πολλά επαγγέλματα, ήθελα να δοκιμάσω και την υποκριτική τέχνη. Ωστόσο, στην αρχή δεν το αντιμετώπισα ως επάγγελμα. Κυρίως είχα την περιέργεια, θα έλεγα!
Ποιο ήταν το πρώτο επάγγελμα που έκανες;
Δούλευα σε κάποιο ναυπηγείο, κάτι που δεν το ήθελα καθόλου. Απλά από την οικογένειά μου με πίεζαν για να έχω όταν μεγαλώσω μια ικανοποιητική σύνταξη. Τότε πήρα δανεικά από έναν κολλητό μου και γράφτηκα σε μια δραματική σχολή για έναν μήνα. Όταν μπήκα στη δραματική σχολή, λοιπόν, ανακάλυψα πως αυτό το επάγγελμα θέλω να με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Όμως έπρεπε από κάπου να παίρνω χρήματα για να ζω. Έτσι, συνέχισα στο ναυπηγείο, ώσπου το καλοκαίρι που ήταν οι εξετάσεις στη δραματική σχολή, αντί να φύγω με το πλοίο ταξίδι, παραιτήθηκα. Και όλες οι συγκυρίες ήταν καλές για μένα, γιατί πήρα υποτροφία από τη σχολή. Για να ζω δούλευα σε μπαρ! Έτσι, μπορούσα και πλήρωνα τη σχολή. Πίστεψέ με, για να επιβιώσω έχω περάσει από δεκάδες επαγγέλματα και συνεχίζω να κάνω το ίδιο.
Πρέπει να ζήσω και εγώ κάπως.
Προέρχεσαι από αστική οικογένεια;
Από οικογένεια εργατών. Το ίδιο και οι παππούδες μου. Περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια. Μέχρι και σήμερα οι γονείς μου ματώνουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να έχουν ένα κομμάτι ψωμί στο σπίτι. Παρόλο που ο μπαμπάς μου είναι μουσικός, έχει αφήσει στην άκρη αυτή τη δουλειά που λατρεύει και συνεχίζει και αυτός ως διανομέας, χειμώνα καλοκαίρι. Σκέψου όταν έδινα εξετάσεις στο υπουργείο Πολιτισμού, καθάριζα κάθε Τετάρτη το σπίτι ενός γνωστού σκηνοθέτη. Κι έτσι ήξερα ότι έχω ένα στάνταρ ποσό από εκεί για να ζήσω.
Διαβάζοντας το βιογραφικό σου είδα ότι στην Κύπρο είσαι πολύ γνωστός ηθοποιός…
Πήγα για να δουλέψω σε ένα σίριαλ, στους «9 μήνες». Είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος ζωής εκεί. Αν και ήταν δύσκολες οι συνθήκες, ωστόσο έπαιξα και σε μερικά επεισόδια του «Μπρούσκο». Και από το «Μπρούσκο» πέρασα και στο θέατρο.
Και ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι έγινες διανομέας φαγητού, ειδικά σε μια δύσκολη περίοδο για πολλούς ηθοποιούς…
Εργάζομαι ως διανομέας, ενώ περιστασιακά, επειδή έχω και το χαρτί του αστιάτρου, με φωνάζουν για να βάζω υπογραφές σε κάποιες απολυμάνσεις και απεντομώσεις. Ως διανομέας είμαι πολύ δυσαρεστημένος, γιατί ο κόσμος δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος για να αφήνει και σε εμάς ένα μικρό φιλοδώρημα. Το επάγγελμα του διανομέα είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί είσαι συνεχώς πάνω σε ένα μηχανάκι, που πρέπει να τρέξεις για να βγάλεις εις πέρας τη δουλειά που σου έχουν αναθέσει.
Πιο δύσκολο ποιο είναι; το επάγγελμα του ηθοποιού ή του διανομέα;
Στο επάγγελμα του διανομέα υπάρχουν και σωματείο και συλλογικές συμβάσεις. Στο επάγγελμα του ηθοποιού δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, αν και ο Σπύρος Μπιμπίλας μάχεται συνεχώς γι’ αυτές. Πηγαίνουμε, κάνουμε πρόβες μήνες ολόκληρους και δεν πληρωνόμαστε. Το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολύ δύσκολο, γιατί πρέπει να συνυπάρξεις με διαφορετικές προσωπικότητες και χαρακτήρες.
Υπήρξε κακοποιητική συμπεριφορά απέναντί σου;
Σαφώς. Μια κουβέντα ή μια φράση ενός άλλου ηθοποιού μπορεί να σε κάνει σκουπίδι. Μπορεί να μην μπορείς να παίξεις καν στην παράσταση επειδή ο άλλος σού έριξε το ηθικό. Ξέρεις πόσα τέτοια πράγματα γίνονται στις παραστάσεις; Νιώθεις ότι δεν μπορείς να ανασάνεις. Ουσιαστικά το βουλώνεις, εστιάζεις στη δουλειά σου και τίποτα άλλο, αν είσαι επαγγελματίας και θες να συνεχίσεις την εργασία σου.
Είναι αγκάθι για σένα να δουλεύεις ως διανομέας αντί ως ηθοποιός, ειδικά τώρα με όσα συμβαίνουν στα θέατρα λόγω πανδημίας;
Με πονάει πολύ, αλλά είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Θα ήθελα μέχρι να πεθάνω να κάνω το επάγγελμα του ηθοποιού. Όμως πώς μπορώ να ζήσω από την υποκριτική τέχνη;
Τώρα βγάζεις τα προς το ζην;
Τα βγάζω με μεγάλη δυσκολία.
Απ’ ό,τι ξέρω έχεις παντρευτεί…
Ναι, έχω παντρευτεί. Και σαφώς έχουν μεγαλώσει οι ευθύνες μου μετά τον γάμο και πρέπει να επιβιώσουμε με κάποιον τρόπο. Για μένα σύντροφος σημαίνει ότι συμπορευόμαστε σε αυτή τη ζωή και ο ένας προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλον. Σύντροφος σημαίνει στήριγμα! Και παντρευτήκαμε και για κοινωνικά κριτήρια. Για να παίρνουμε και κάποια επιδόματα, αν θέλεις.
Τελευταία φορά πότε δούλεψες ως ηθοποιός;
Ήταν στην παράσταση «Αλίμονο στους νέους», με τον Γιώργο Γαλίτη, στο Coronet. Και το λέω συγκινημένος ότι ήταν το πιο ωραίο «κλείσιμο κουρτίνας» για μένα σε αυτό το επάγγελμα.
Όταν πηγαίνεις διανομές, σε αναγνωρίζει ο κόσμος;
Στην Κύπρο πολύ περισσότερο από εδώ. Εδώ υπάρχουν χιλιάδες ηθοποιοί που εναλλάσσονται και ο κόσμος ξεχνάει. Μην ξεχνάς ότι από την ελληνική τηλεόραση έφυγα το 2018!
Τις δύσκολες στιγμές του επαγγέλματος, που προσπαθούσες να επιβιώσεις, υπήρξαν άνθρωποι του χώρου σου που σε βοήθησαν να σταθείς στα πόδια σου;
Ήταν ο σκηνοθέτης Βασίλης Νικολαΐδης, που με επέλεξε να παίξω στην παράσταση «Αλίμονο στους νέους».
Ποια ήταν η χειρότερη μορφή οικονομικής ανέχειας που βίωσες στο επάγγελμα του ηθοποιού;
Είχα πάει στο θέατρο να δουλέψω. Ο σκηνοθέτης και δάσκαλός μου μού είπε ότι οι πρόβες δεν θα πληρωθούν. Είχα και άλλη μία δουλειά εκείνη την περίοδο που έκανα για να επιβιώσω, και φυσικά δέχτηκα να παίξω. Και ξέρεις πόσα παίρναμε για την κάθε παράσταση; Τρία ευρώ! Δεν είχαμε να φάμε και να πιούμε έναν καφέ. Επειτα από κάποιο διάστημα έφυγα, όπως και άλλοι συνάδελφοί μου, και η παράσταση τελικά διαλύθηκε. Αυτός είναι ο υπέροχος κόσμος του θεάτρου!
Μένεις στο ενοίκιο;
Σε όλη μου τη ζωή. Είναι ένα καρφί στην καρδιά μου αυτό, να έχω να πληρώνω ενοίκιο κάθε μήνα. Αν διαβάσει κάποιος φιλάνθρωπος αυτή τη συνέντευξη και θέλει να μου παραχωρήσει ένα σπίτι, θα υποκλίνομαι γι’ αυτή την πράξη του για μια ζωή! Υπάρχουν βράδια που μένω άυπνος και παίρνω με τα πόδια τους δρόμους. Ένα από αυτά, το 2018, πήγα με τα πόδια από το Παγκράτι, έφτασα στο ιστορικό κέντρο και γύρισα σπίτι μου μετρώντας πόσοι άστεγοι υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας. Έχω πραγματικά κουραστεί με όλες αυτές τις καταστάσεις.
Υπήρξε εργασία για την οποία ντράπηκες που την έκανες;
Έχω ντραπεί για δουλειές, οι οποίες δεν είναι τίμιες.
Όπως, ας πούμε, δέχτηκες «ανήθικες προτάσεις» για δουλειά;
Μπήκα στον χώρο κάπως ψημένος και ο τρόπος που αντιμετώπιζα τέτοιες προτάσεις άφηνε ένα μήνυμα.
Από τα λεγόμενά σου καταλαβαίνω ότι δέχτηκες τέτοιες προτάσεις…
Μου έχουν γίνει ανήθικες προτάσεις, οι οποίες δεν είχαν το κριτήριο για να γίνει μια δουλειά, από τη δική μου πλευρά. Βέβαια, οι πόρτες αυτές μπορεί να έκλεισαν, αλλά δεν… πειράζει. Έτσι είναι αυτά. Εγώ, από την πλευρά μου, δεν βάζω ταμπέλες στους ανθρώπους για τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Είναι αίσχος να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους.
Άρα έκλεισαν πόρτες…
Σαφώς. Όμως ανήθικη πρόταση δεν είναι μόνο να σου πει ο άλλος «έλα στο κρεβάτι μου», αλλά και να σου υποσχεθεί άλλα για μια παράσταση και να βρεις άλλα μπροστά σου.
