Παιδί αστέρι: Επέστρεψε στα 22 στο σχολείο και πέρασε Ιατρική με 19875 μόρια
Νεαρός από τον Βόλο κατέπληξε τους πάντες με την επιμονή και τη θέλησή του να περάσει στις Πανελλήνιες 4 χρόνια αφότου τελείωσε το σχολείο.
Η περίπτωση του Κώστα έχει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς δεν είναι ο κλασικός μαθητής της τρίτης λυκείου που έδωσε Πανελλήνιες και κατάφερε να περάσει στη σχολή που στόχευε, την Ιατρική. Ο ίδιος είχε αποφοιτήσει πριν τέσσερα χρόνια από το Λύκειο και πριν δύο χρόνια αποφάσισε πολύ συνειδητά να κυνηγήσει το όνειρο του να γίνει γιατρός. Συγκεντρώνοντας 19,875 μόρια κατάφερε να είναι από τους πρώτους των πρώτων.
crossorigin="anonymous">style="display:block; text-align:center;"
data-ad-layout="in-article"
data-ad-format="fluid"
data-ad-client="ca-pub-3898679088151809"
data-ad-slot="9743100484">
Ας πιάσουμε την ιστορία του από την αρχή. Ο Κώστας τελειώνοντας πριν τέσσερα χρόνια το λύκειο έδωσε εξετάσεις για να μπει στα ΤΕΦΑΑ, όμως ποτέ δεν πήρε το διάβασμα στα σοβαρά ώστε να διεκδικήσει μια θέση στο πανεπιστήμιο. Πήγε σε μια ιδιωτική σχολή, ταυτόχρονα εργαζόταν σε μαγαζί εστίασης, και λίγο καιρό αργότερα έκανε την στρατιωτική του θητεία. Επιστρέφοντας από τον στρατό πήρε την απόφαση να καθίσει κι πάλι στα θρανία διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο για τη ζωή του.
Πώς μπήκε η Ιατρική στη ζωή του
«Η ιατρική δεν με ενδιέφερε πάντα, αλλά προέκυψε στη πορεία κι αφού είχα ήδη αποφοιτήσει από το σχολείο. Όταν έδωσα πρώτη φορά Πανελλήνιες εξετάσεις για να περάσω στα ΤΕΦΑΑ δεν τα είχα καταφέρει και ο λόγος ήταν πως δεν το είχα πάρει σοβαρά. Την επόμενη χρονιά πήγα σε ΙΕΚ για βοηθός φαρμακοποιού και ταυτόχρονα εργαζόμουν τα βράδια σε μια κρεπερί στο Βόλο για να έχω τα δικά μου χρήματα. Επιστρέφοντας από το στρατό, που είχα ωριμάσει, σκεφτόμουν περισσότερο τι θα κάνω από εδώ κι πέρα στη ζωή μου. Τα έβαλα κάτω και διαπίστωσα πως αυτό που ακολούθησα δεν με γέμιζε πραγματικά και μου είχε μείνει απωθημένο να δώσω σοβαρά πανελλήνιες. Έτσι αποφάσισα να πάω στο ΕΠΑΛ με στόχο να περάσω Φαρμακευτική ή Ιατρική γιατί ο τομέας της υγείας με ενδιέφερε πάρα πολύ. Όσο διάβαζα για τα μαθήματα, πάνω στον τομέα της υγείας, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον και άρχισα να ψάχνομαι περαιτέρω από μόνος μου» απαντάει ο αριστούχος μαθητής από το Βόλο.
Το πρώτο καιρό δυσκολεύτηκε να επιστρέψει στα θρανία
Η απόφαση του να επιστρέψει πίσω στο σχολείο δεν ήταν εύκολη. «Ξεκίνησα να πηγαίνω στη δευτέρα λυκείου, έκανα δηλαδή ξανά τις δύο τελευταίες τάξεις, όχι τα μαθήματα γενικής παιδείας, προκειμένου να μπορέσω να δώσω Πανελλήνιες. Εκείνη την περίοδο σταμάτησα να εργάζομαι γιατί δεν ήταν εφικτό να τα συνδυάσω μεταξύ τους. Όταν θέλεις να πετύχεις κάτι είναι δύσκολο, δεν λέω ακατόρθωτο, αλλά εγώ ήθελα να ήμουν σίγουρος για τη προσπάθεια μου και να μη πω πως κάτι μου στερούσε χρόνο από το διάβασμα. Δεν ήταν εύκολο να γυρίσω πάλι στο σχολείο, στην αρχή μου κακοφαινόταν που θα ήμουν με μικρότερα παιδιά, αλλά ήταν μια θυσία που έπρεπε να κάνω ώστε να πετύχω τον στόχο μου. Στην πορεία τελικά μου άρεσε και η ειδικότητα, οι καθηγητές μου με βοήθησαν πάρα πολύ γιατί ήταν μεταδοτικοί, και εμβάθυνα σε πολλά πράγματα γιατί ήμουν βοηθός ιατρικών εργαστηρίων, μια απίστευτη εμπειρία. Τελικά πήρα πολλά από το σχολείο μου και κατάφερα να κάνω νέες παρέες χωρίς να με πειράζει που ήταν όλα μικρότερα παιδιά σε ηλικία».
Ο αριστούχος μαθητής είχε φτιάξει τη δική του ρουτίνα με πολύ διάβασμα, σωστό προγραμματισμό και τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνια για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. «Ουσιαστικά ξεκίνησα το διάβασμα από πέρυσι που πήγα πάλι στη δευτέρα λυκείου. Ήμουν πιο αγχωμένος γιατί έλεγα δεν υπάρχει περιθώριο λάθους οπότε διάβαζα πάρα πολύ. Υπήρχαν μέρες που διάβαζα επί 8 ώρες καθημερινά. Ξυπνούσα το πρωί, πήγαινα σχολείο, ερχόμουν στο σπίτι για φαγητό και κατευθείαν μετά άνοιγα τα βιβλία. Στη δευτέρα λυκείου δεν έκανα φροντιστήριο, το ξεκίνησα τη φετινή χρονιά που θα έδινα Πανελλήνιες. Στον ελεύθερο χρόνο μου δεν έβγαινα πάρα πολύ έξω, προτιμούσα να αποφορτίζομαι βλέποντας ταινίες και διαβάζοντας βιβλία», εξηγεί.
Η διαφορά από την πρώτη φορά που έδωσε Πανελλήνιες ήταν πως ο ίδιος τώρα πήρε μια συνειδητή απόφαση. «Ήταν απόλυτα συνειδητή η απόφαση μου να μπω στη συγκεκριμένη διαδικασία. Γιατί κακά τα ψέμματα, στην ηλικία των 18 ετών, δεν ξέρεις τι θέλεις να γίνεις, τουλάχιστον η πλειοψηφία των παιδιών, και πας λίγο με το σύστημα, δηλαδή είσαι στην τρίτη λυκείου και πρέπει να δώσεις πανελλήνιες. Δεν είναι πάντα μια συνειδητή απόφαση, μπορεί να το κάνεις καθαρά και γιατί στο λένε οι γονείς σου. Εμένα ήταν συνειδητή επιλογή, διάβαζα από την αρχή μέχρι την τελευταία μέρα των εξετάσεων και μου άρεσε όλη η διαδικασία».
Από το Βόλο θα μετακομίσει πιθανότητα στη Θεσσαλονίκη
Οι δικοί του γονείς στήριξαν απόλυτα την απόφαση του και ήταν στο πλευρό του. «Μόλις τους ανακοίνωσα την απόφασή μου να δώσω ξανά Πανελλήνιες μου είπαν πως θα με στηρίξουν και πως με αγαπάνε πολύ. Ούτε οι ίδιοι περίμεναν πως θα γράψω τόσο καλά και όταν βγήκαν τα αποτελέσματα χάρηκαν περισσότερο από εμένα. Για μένα ήταν σημαντικό που στάθηκαν στο πλευρό μου και δεν μου έκοψαν τα φτερά».
Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων ο ίδιος ήταν σίγουρος με μόνο άγχος το μάθημα της έκθεσης. «Δεν είχα πολύ άγχος όταν έδινα εξετάσεις, είχα περισσότερο επιφυλάξεις γιατί δεν ήμουν σίγουρος για την έκθεση. Ήταν το μόνο μάθημα που με προβλημάτιζε, για τα άλλα γνώριζα πως θα έγραφα πολύ καλά. Όταν βγήκα από την αίθουσα, την ημέρα που γράφαμε έκθεση, ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένος. Μετά άκουγα τι έλεγαν άλλοι μαθητές και άρχισα να αμφισβητώ κάποια πράγματα με αποτέλεσμα να μην είμαι σίγουρος και να με επηρεάσει στα επόμενα μαθήματα. Για τα επόμενα τρία ήμουν πάρα πολύ σίγουρος. Με επηρέασε μήπως χάσω το στόχο μου γιατί η έκθεση είναι υποκειμενική, δεν είναι το ίδιο με τα μαθηματικά που εκεί η λύση είναι δεδομένη.
Τα αποτελέσματα τα έμαθα από τους καθηγητές του σχολείου του, όμως δεν μπόρεσε από την αρχή να καταλάβει την επιτυχία, καθώς είχε επιστρέψει από τη δουλειά νωρίς τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. «Η αλήθεια είναι πως δούλευα το προηγούμενο βράδυ, πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, μέχρι τα ξημερώματα. Με πήραν τηλέφωνο οι καθηγητές μου από το σχολείο επειδή είχα γράψει πολύ υψηλή βαθμολόγια για να με ενημερώσουν και εγώ κοιμόμουν όρθιος. Εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα το πόσο καλά τα έχω πάει, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν περίμενα ότι έχω γράψει τόσο καλά και μόλις είδα το 19,5 στην έκθεση δεν μπορούσα να το πιστέψω».
Ο Κώστας έχει ήδη ξεκινήσει να εργάζεται για να μην επιβαρύνει, όπως χαρακτηριστικά, μου αναφέρει τους γονείς του, ενώ σε λίγες ημέρες πρέπει να επιλέξει σε ποιο νομό θα ζήσει ως φοιτητής Ιατρικής. «Περνάω όπου θέλω, αλλά δεν έχω επιλέξει ακόμα τη πόλη. Νομίζω είμαι πιο κοντά στη σχολή Ιατρικής της Θεσσαλονίκης, είναι και πιο κοντά στο Βόλο, όπου μεγάλωσα. Η Αθήνα με τρομάζει λίγο, είναι τεράστια. Επίσης, είναι ακόμα νωρίς να επιλέξω ειδικότητα πάντως με ενδιαφέρει το Μικροβιολογικό, το Νευρολογικό, το Ορθοπεδικό και το Ψυχιατρικό, αλλά έχω δρόμο μέχρι εκεί» αναφέρει ο ίδιος.
Λίγο πριν κλείσουμε την τηλεφωνική μας επικοινωνία τον ρωτώ αν αυτά τα δύο χρόνια που ετοιμαζόταν για τις Πανελλήνιες υπήρξε περίοδος που ένιωσε κούραση. «Στη δευτέρα λυκείου που διάβαζα πάρα πολλές ώρες μέτρησα τα όρια μου. Αφού δεν δούλευα έλεγα θα διαβάζω και κάποια στιγμή εξαντλήθηκα. Είχα χρόνια να διαβάσω τόσο πολύ οπότε χρειάστηκε να προσαρμοστώ ξανά και έμαθα να συγκεντρώνομαι. Αν ξεκινήσεις το διάβασμα τελευταία στιγμή είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί ο εγκέφαλος και να έχεις ποιοτικό διάβασμα για αυτό το πρόγραμμα βοηθάει» μου εξηγεί.
Οι γονείς του τον στήριξαν στην απόφαση του να επιστρέψει στα θρανία
Φτάνοντας στο τέλος της συζήτησης μας του ζητώ να δώσει μια συμβουλή στους μαθητές που θα βρεθούν στη θέση του την ερχόμενη σχολική σεζόν. «Καταρχήν, να ονειρευτούν τον εαυτό τους σε ένα επάγγελμα που θα τους αρέσει. Αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο, ακόμα και τις φορές που η κούραση θα υπερτερεί, θα τους βοηθήσει να πάρουν δύναμη. Θέλει συγκέντρωση όλη τη χρονιά, να έχουν πρόγραμμα γιατί το πρόγραμμα δεν τους δεσμεύει, αντίθετα δημιουργεί ελεύθερο χρόνο. Από την προσωπική μου διαδρομή μπορώ να τους πω πως ότι και να ακολουθήσουν αν δεν προσπαθήσουν δεν θα πετύχουν και κάποιες στιγμές η ζωή δεν τα φέρνει όπως θέλουμε. Δεν ισχύει μόνο για τις πανελλήνιες αυτό, αλλά και στις δουλειές, για αυτό θα πρέπει να παλέψουν στη ζωή τους, τίποτα δεν έρχεται χωρίς θυσίες. Κι εγώ θυσίασα τις παρέες μου, ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος και επέστρεψα πάλι στο σχολείο και χρειάστηκε να έχω τεράστια υπομονή για να ξαναβρεθώ εκεί που ήμουν κάποια χρόνια πριν. Όμως, όλο αυτό το ταξίδι που έκανα μου άρεσε, ακόμα και αν δεν πετύχαινα τόσο υψηλά μόρια ή δεν πετύχαινα το στόχο μου, έγινα καλύτερος άνθρωπος και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου».
