«Ο γιος μου έφυγε για πάντα, πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου»: Συντετριμμένη η μητέρα του 17χρονου Γιώργου

 «Είμαι μάνα αγγέλου, μία περήφανη μάνα. Ο γιος μου έπαιξε μπάλα στη ζωή αλλά έχασε…στα πέναλτι»

Έχουν περάσει έξι χρόνια από τη στιγμή που η είδηση θανάτου του 17χρονου τότε Γιώργου Νταγιούκλα, θα άλλαζε για πάντα τη ζωή της οικογένειας.

Ο ποδοσφαιριστής Γεώργιος Νταγιούκλας είχε χάσει την ζωή του την Κυριακή 15 Μαΐου του 2016, σε ηλικία 17 ετών, έπειτα από εμπλοκή του σε τροχαίο ατύχημα, με μοτοσικλέτα, κατά το οποίο δεν φορούσε προστατευτικό κράνος.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Συναγερμός για τον Κhosta-2: Βρέθηκε νέος κορονοϊός, που δεν τον «πιάνουν» τα εμβόλια

style="display:block"
data-ad-client="ca-pub-3898679088151809"
data-ad-slot="2906229390"
data-ad-format="auto"
data-full-width-responsive="true">

Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών, έδωσε μάχη, όμως δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή.

Η Γλυκερία, η μητέρα του, δεν μπορεί μέχρι σήμερα να συνειδητοποιήσει ότι ο γιος της δεν είναι μαζί τους. Από εκείνη την ημέρα όπως λέει μέχρι σήμερα έχει βάλει στόχο ζωής να μιλά για την απαραίτητη χρήση κράνους σε αναβάτες δίκυκλων.

«Έμαθα για το παιδί μου από την τηλεόραση»: Συγκλονίζει ο πατέρας της 17χρονης που δολοφονήθηκε στο Περιστέρι

style="display:block"
data-ad-client="ca-pub-3898679088151809"
data-ad-slot="2906229390"
data-ad-format="auto"
data-full-width-responsive="true">

Η Γλυκερία Λύτρα μιλάει αποκλειστικά στο GRTimes.gr και στον Στρατή Λημνιό για τον εφιάλτη που ζει μέχρι σήμερα και της στερεί την παρουσία του γιου της.

Νιώθω σαν να βλέπω ταινία

Μία απώλεια, που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ, όπως η ίδια λέει χαρακτηριστικά: «Λες και καμιά φορά βλέπω ταινία…Αλλιώς φανταζόμασταν τις ζωές μας. Δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ για ό,τι πέρασα στη ζωή μου. Έβλεπα πάντα την θετική πλευρά. Βλέπεις όταν έχουμε υγεία όλα τ’ άλλα περνούν εύκολα, έτσι δεν λέμε όλοι;

Θεωρούμε τα πάντα δεδομένα και πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί σε μας κάτι τραγικό, γιατί να συμβεί; Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου, τα παιδιά μου, πραγματικά το λέω άλλαξαν όλη μου τη ζωή. Τα γέλια τους, το κλάμα τους, οι φασαρίες τους, οι μέρες στο σχολείο…τόσες αναμνήσεις.

Ήμουν πάντα δίπλα τους σε όλα, να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να ανθίζουν, να δημιουργούν να εξελίσσονται. Να καμαρώνω. Ένιωθα ότι έχω τα πάντα, μέχρι που η ζωή μου στέρησε τα πάντα μέσα σε μια στιγμή… 06/05/2016…Ο Γιώργος χτύπησε με τη μηχανή. Ένα τηλεφώνημα. Ο Γιώργος είναι στο νοσοκομείο….Μην με ρωτήσετε πως έφτασα. Μου φάνηκε μακρύς ο δρόμος, ατελείωτος. Και οι ώρες του χειρουργείου ατελείωτες. Το κεφάλι μου είχε θολώσει, είχε παγώσει.

Το αγόρι μου… Το πρωί μου είχε φέρει δώρο για τα γενέθλια μου. Έπρεπε να φύγει από το σπίτι για προπόνηση, μου είπε “Σ’ αγαπάω μαμά, θα γυρίσω”. Και βρεθήκαμε σε ένα νοσοκομείο. Θεέ μου σκεφτόμουν θυμάμαι, πως βρεθήκαμε εδώ. Εννέα μέρες. Εκεί παλέψαμε όλοι μαζί με προσευχές με αγάπη. Όλος ο κόσμος για αυτό το παιδί με το υπέροχο χαμόγελο, όλοι εκεί. Δεν άντεξε, προσπάθησε.

Το ένιωθα ότι προσπαθούσε κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ανίκανη στεκόμουν μπροστά στην σιωπή του. Στους ήχους από τα μηχανήματα που τον κρατούσαν στην ζωή. Προσπαθούσα να παλέψω μαζί τους, όμως δεν τα κατάφερα, με νίκησαν. Εννέα ημέρες. Και όταν ήρθα και στάθηκα μπροστά του εκείνη την τελευταία στιγμή του αποχαιρετισμού πάγωσα μέσα μου.

Το αγόρι μου έφυγε για πάντα.. Κι εγώ έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου. Είμαι μάνα και έχω υποχρέωση να στηρίξω ότι έμεινε, να αντέξω και να παλέψω τον θάνατο. 15/5/2016…Δεν του είπα αντίο, ούτε σήμερα έξι χρόνια μετά δεν θα του πω αντίο. Θέλω να του πω, αυτό που του λέω κάθε μέρα.

Αγόρι μου είμαι περήφανη για σένα, γιατί είσαι δυνατός έπαιξες μπάλα μέχρι το τέλος όμως έχασες… στα πέναλτι. Έξι χρόνια μετά, είμαστε ακόμα εδώ, εγώ και η κόρη μου να τον τιμούμε με πράξεις. Προς όλες τις μανούλες αγγέλων θέλω να πω πως πρέπει να σταθούν όρθιες να στηρίξουν ότι έμεινε πίσω…

Βλέπω την κόρη μου τη Μαρία μου και νιώθω περήφανη που πάλεψε μαζί μου. Μην φοράτε μαύρα, θλίβουν τις ψυχές των νεκρών, μην ακούτε τους καλοπροαίρετους, δεν υπάρχουν κανόνες στο πένθος, μην θάβετε αυτούς που έμειναν πίσω. Με λένε Γλυκερία Λύτρα, είμαι μαμά του Γιώργου και της Μαρίας και κάνω μεγάλο αγώνα για να δω όλα τα παιδιά με κράνος. Το κράτος είναι απών στον αγώνα μου, δυστυχώς. Αλλά εγώ θα προσπαθώ. Το χρωστάω στο Γιώργο μου. Είμαι ΜΑΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥ και περήφανη ΜΑΝΑ», καταλήγει η Γλυκερία Λύτρα.