Μεγάλες αλήθειες από τον Παντελή Μπουκάλα για το «Έγκλημα στον Κολωνό»

 Τα «Παιχνίδια Εξουσίας», χωρίς καμία άλλη κουβέντα, αναδημοσιεύουν το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα στη στήλη του στην «Καθημερινή» για το «Έγκλημα στον Κολωνό», ένα κείμενο που σπάει κυριολεκτικά κόκκαλα, καθώς θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ:

Μολονότι οι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα και στα δελτία ειδήσεων επιμένουν ότι «συγκλονίστηκε όλη η Ελλάδα», «σοκαρίστηκε η χώρα» και «πάγωσε το πανελλήνιο», δεν έχουμε λόγους να εμπιστευθούμε τα κλισέ.

Ούτε η εμπειρία μας το επιτρέπει ούτε όσα συμβαίνουν αφότου αποκαλύφθηκε η αποτρόπαιη δράση στον Κολωνό ενός επιπλέον «καλού χριστιανού και χρηστού πολίτη». Δυστυχώς, είναι πολλοί και πολλών κατηγοριών όσοι αδιαφορούν παγερά για τον εξακολουθητικό βιασμό της δωδεκάχρονης. Για τη μετατροπή του κοριτσιού σε εμπόρευμα από ένα «καλό παιδί, καλό άνθρωπο, καλό οικογενειάρχη, καλό επαγγελματία, καλό Ελληνα και καλό νεοδημοκράτη», όπως τον ζωγράφισε ο περιφερειάρχης Γιώργος Πατούλης, σε φιλική – προεκλογική σύναξη του 2017.

Πρώτοι και χειρότεροι, αδιαφορούν ολωσδιόλου οι βιαστές, άγνωστο πόσοι, που έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το τεφαρίκι, και οι 213 που γράφτηκαν στον κατάλογο αναμονής. «Χρηστοί πολίτες» θα είναι κι αυτοί, και σίγουρα «άνθρωποι της διπλανής πόρτας». Ουδείς κυκλοφορεί με την επιγραφή «προσοχή! λεχρίτης!» χαραγμένη στο μέτωπό του. Οσοι βίασαν και καμάρωναν έπειτα στις αντροπαρέες τους, κι όσοι άλλοι «παιδόφιλοι» (ατυχέστατος ο όρος, σχεδόν απαλλακτικός) περίμεναν να βιάσουν, είναι συνεργοί του καταστηματάρχη που σκηνοθέτησε τον εαυτό του σαν «καλό χριστιανό, θερμό πατριώτη και αγνό φιλάνθρωπο».

Ο παιδοβιαστής του Κολωνού δεν είναι πλάσμα της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου. Εχει βγει από τη βαθύτατα υποκριτική μήτρα της νεοελληνικής κοινωνίας. Στους κόλπους της, ο πατριωτισμός και ο χριστιανισμός λειτουργούν σαν μοχλός γρήγορης, άκοπης και παρ’ αξίαν επιτυχίας και ανόδου, κοινωνικής και κομματικοπολιτικής. Αλλά και σαν άλλοθι για κάθε είδους ανομία, σε ατομικό επίπεδο, για κάθε ερίφη, ή σε συλλογικό, για κάθε γκρούπα, σύλλογο, κομματίδιο ή και κόμμα που σπεύδει να δηλώσει αυθεντικός εκφραστής και μόνος νόμιμος ιδιοκτήτης των «μεγάλων αξιών».

Ο αξιότιμος επιχειρηματίας του Κολωνού πούλαγε σημαίες στο μαγαζί του, ιεροψαλτική στις εκκλησίες και ελληνοψυχία σε κάθε πρόθυμο να ψωνίσει την πραμάτεια του. Φωτογραφιζόταν με τον Σταυρό σαν να φωτογραφιζόταν με φιλαράκι του, και με τη γαλανόλευκη σαν να του την εμπιστεύτηκε η ίδια η Ιστορία, όπως θα του υπαγόρευαν άλλωστε τα φρονήματά του. Κι έκανε λέει δωρεές. Πολλές. Για να φτιάξει το προφίλ του ενάρετου στη γειτονιά του αλλά και σε «υψηλότερες» κοινωνικές περιοχές· στις περιοχές πολιτικών που τα κριτήριά τους (αν έχουν) πέφτουν σε λήθαργο όταν τους λιβανίζουν. Για φανταστείτε τι ύμνους για την αξιοσύνη τους θα έχουν ακούσει ο κ. Πατούλης και ο κ. Κώστας Μπακογιάνης. Οσο αυστηροί κι αν είναι με τον εαυτό τους, λύγισαν. Τις ίδιες στιγμές, όπως μαρτυρούν τα επίσημα στοιχεία, ο «καλός Σαμαρείτης», που ήταν απλώς λεχρίτης, σεργιάνιζε στο Σκοτεινό Διαδίκτυο αναζητώντας συνένοχη πελατεία. Ηξερε από τον ίδιο του τον εαυτό πόσα καθάρματα κυκλοφορούν εκεί έξω, φορώντας τη μάσκα-δόλωμα που κραυγάζει πως ο βίος τους είναι ανεπίληπτος. Με το ανώνυμο θράσος που διακρίνει τα αποβράσματα, κατασκεύαζε προφίλ προστυχιάς και εμπορίου παιδικής σάρκας· παιδικής ψυχούλας. Από τα «Αβάδιστα» των παλαιών μικρών αγγελιών, στις ειδικές στήλες των εφημερίδων, και τις «άρτι αφιχθείσες Ουκρανές», που τις ταυτίζαμε με τις πόρνες, μην κοροϊδευόμαστε και σε αυτό το ζήτημα, περάσαμε πια σε αναρτήσεις βίντεο. Η πρώτη που εκσυγχρονίζεται είναι η ανομία, το έγκλημα. Πάντα και παντού, κι ας ακούγεται αφοριστικό αυτό.

Οσοι έχουν τη φωλιά τους λερωμένη αναζητούν τώρα τους πιο αμοραλιστές δικολάβους της πιάτσας. Για να στήσουν σενάρια απαλλακτικά ή μετριαστικά της φρίκης. Για να προβάλουν άλλοθι, έστω εξαγορασμένα. Και για να συκοφαντήσουν το θύμα τους, θαρρείς κι ένα δωδεκάχρονο είναι ώριμο άτομο, ικανό να αποφασίσει ελεύθερα, ανεπηρέαστα. Ο,τι χυδαίο είναι να γίνει για να σώσουν το τομάρι τους τα καμάρια της κοινωνίας, θα γίνει. Εχει ξαναγίνει. Πολλές φορές. Και πρόσφατα. Εχει υπάρξει άραγε δίκη βιασμένης γυναίκας που να μην κατάντησε βασανιστήριό της; Δεύτερος βιασμός της; Ηδη άλλωστε στο Διαδίκτυο οι κακόψυχοι ξαναβιάζουν το κορίτσι: «πήγαινε γυρεύοντας», «τους προκάλεσε», «τι δώδεκα χρονών, αυτή μοιάζει δεκαεξάχρονη». Αλλοι πάλι αθωώνουν τους αγύρτες, διατυπώνοντας στο Διαδίκτυο (ανωνύμως, πώς αλλιώς) το δόγμα ενός ανατριχιαστικά πολιτικάντικου ηθικού σχετικισμού: «Χίλιες φορές παιδεραστής παρά τουρκόσπορος, ανθέλληνας και ψεύτης σταλινοφασίστας». Καταλάβαμε. Δεκαράκι δεν δίνουν για την ισόβια καταστροφή ενός ανθρώπου και κάποιοι σπουδαιοφανείς «διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Ενοχλήθηκαν επειδή άλλαξε λέει η ατζέντα με την αποκάλυψη της κτηνωδίας, που η Αστυνομία έκανε ό,τι μπορούσε για να την καθυστερήσει. Ετσι, αντί ν’ ακούσουμε επί τέταρτο στα κανάλια τούς λιβανωτούς για τους σταθμούς του μετρό στον Πειραιά, τους ακούσαμε μόνο επί δεκάλεπτο, γιατί οι δίαυλοι χαράμισαν πολύτιμο χρόνο για το ασήμαντο επεισόδιο του Κολωνού. Οι αγανακτισμένοι τουιτεριστές (και οι σύμμαχοί τους υπουργοί, λέγε με Αδωνι) είναι βέβαιοι ότι με τους παιδοβιαστές ασχολούνται μόνο οι «ανύπαρκτοι και οι μουσαμαδένιοι», που «δεν κάνουν πολιτική αλλά ψυχοθεραπεία, βγάζοντας όλα τα συμπλέγματά τους». Λίγο ακόμη και θα μας πουν ότι ξανάπιασαν δουλειά οι διαβόητες προχουντικά «Εδαΐτισσες με τις μαύρες κάλτσες», που τάχα αποπλανούσαν χρηστούς πολίτες. «Κόλπο στον Κολωνό» θα μας πουν. «Συριζοκνίτισσες έκαναν μάγια σε αγνούς Ελληνες».

Αδιάφοροι παραμένουν και οι αποδέκτες της δημόσιας έκκλησης της δικηγόρου της οικογένειας, της κ. Ασπασίας Ταραχοπούλου. «Το παιδί βάλλεται από παντού», είπε. «Αυτό που υφίσταται τώρα είναι δεύτερη διαπόμπευση. Κάνω έκκληση στα κανάλια και στους δημοσιογράφους να αφήσουν την οικογένεια στην ησυχία τους, γιατί περνούν ένα βασανιστήριο». Ακούει κανείς; Κατανοεί ότι η κοπελίτσα δεν έχει πού να σταθεί σε όλη την Ελλάδα, αφού οι κιτρινόψυχοι έδωσαν τα στοιχεία της βορά στη μαζική νοσηρή περιέργεια αλλά και στην κακότητα όσων επείγονται να καθαρίσουν τον βιαστή ή τέλος πάντων να φτιασιδώσουν το λερό προφίλ του, εκθειάζοντάς τον, τώρα πια, σαν «επιφανή πολίτη», όπως ο συνδικαλιστής αστυνομικός Στ. Μπαλάσκας;

«Μπορεί μερικές φορές να υπάρχει υπερβολή στο κυνήγι της είδησης», απάντησε στην κ. Ταραχοπούλου ο κ. Νίκος Ευαγγελάτος, προσφάτως βραβευθείς από το Ιδρυμα Μπότση (και αδρώς αμειφθείς από τη λίστα Πέτσα), παρότι πεντάκις διαγραφείς από την ΕΣΗΕΑ για ποικίλες «υπερβολές» του. Να πούμε πως είναι απλώς καριερίστικη «υπερβολή» να λες στο ρεπορτάζ σου ότι βρίσκεσαι στο Αφγανιστάν ενώ είσαι στο Πακιστάν; Ας το πούμε. Ομως δεν είναι απλή «υπερβολή» να εμφανίζεις στην εκπομπή σου το τρισδιάστατο ολόγραμμα της νεκρής Τζωρτζίνας, όπως έκανε ο κ. Ευαγγελάτος. Ούτε να εμφανίζεις τη φωτογραφία της δωδεκάχρονης, έστω με μωσαϊκό, όπως έκανε η κ. Τατιάνα Στεφανίδου, που μάλιστα χαρακτήρισε «ερωτική πράξη» τον βιασμό. Ανθρωποφαγία είναι.