«Πουλούσα κεριά έξω από τις εκκλησίες για να ταΐσω τα παιδιά μου, σήμερα είμαι πλούσια με δική μου επιχείρηση»

 

Η Νεκταρία, μία μητέρα διδύμων, που “έχασε” τον σύντροφό της όταν τα παιδιά της ήταν μόλις 20 ημερών, από μπαλωθιές στην Κρήτη, εξομολογείται πως πουλούσε κεριά έξω από την εκκλησία και κατάφερε να γίνει ιδιοκτήτρια πασίγνωστης επιχείρησης.

“Καλησπέρα στην ομάδα σας!

Λέγομαι Νεκταρία και αυτό το Πάσχα αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Είμαι μονογονέας έχασα τον άντρα μου σε έναν γάμο από μπαλωθιές. Ήταν φωτογράφος και είχε πάει να τραβήξει το μυστήριο και το γλέντι. Μία σφαίρα τον βρήκε κατά λάθος στο κεφάλι και έσβησε επί τόπου. Έμεινα έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη ολομόναχη με δύο νεογέννητα 20 ημερών. Μέσα σε ένα 6μηνο η ζωή μας άλλαξε για πάντα και βρεθήκαμε κυριολεκτικά…στον δρόμο…

Η πρώην γυναίκα του άντρα μου, όταν έμαθε ότι πέθανε διεκδίκησε το μερίδιο του παιδιού της από το σπίτι. Έβαλε δικηγόρους, λυτούς και δεμένους , εγώ δεν είχα φράγκο τότε και μας έβγαλε έξω. Βλέπεις το σπίτι, ήταν στο όνομα του άντρα μου και τα παιδιά δεν είχε προλάβει να τα αναγνωρίσει, είχαμε πει θα το κάναμε λίγο αργότερα, εκείνος έτρεχε από γάμο σε βάφτιση μέχρι αργά και εγώ τρελλαμένη και μόνη με τα μωρά στο σπίτι. Είχαμε πει το ίδιο και για τον γάμο οπότε στα χαρτιά δεν φαινόμασταν πουθενά ως αντρόγυνο. Έτσι βρεθήκαμε στον δρόμο….

Μας φιλοξένησε μια θεία μου για λίγο καιρό. Εγώ δεν εργαζόμουν και έπρεπε να κάνω κάτι αλλά δεν με έπαιρνε κανείς. Είχαν περάσει δυο εβδομάδες και η θεία δυσανασχετούσε. Μπήκα έτσι θολωμένη μέσα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα μπροστά μου, κηροποιείο-αποθήκη στο κέντρο της Αθήνας ήταν. Είχα 500 δραχμές (δεν υπήρχαν τα ευρώ τότε) και αγόρασα κεριά. Όπως μου τα έδωσε τα βούτηξα και όρμησα έξω από την εκκλησία. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Ξεπούλησα.

4 μέρες και 4 νύχτες όρθια και άυπνη ξημέρωσα έξω από την εκκλησία να πουλάω κεριά, να πηγαίνω στο κηροποιείο για εφοδιασμό και ξανά πίσω. Δεν θα ξεχάσω που ενώ πούλαγα κεριά είδα μια γνωστή του άντρα μου και πήγα και κρύφτηκα από ντροπή. Δεν ήθελα να ξέρουν. Με τον καιρό με συμπάθησε ο παπάς, καλή του ώρα, μου έδινε φαγητό και ρούχα για τα παιδιά και ύστερα άρχισα να καθαρίζω την εκκλησία και να πληρώνομαι. Πέρασε έτσι ο καιρός και μάζεψα κάποια λίγα λεφτά και καταφέραμε και φύγαμε από τη θεία μου και νοίκιασα ένα μικρό σπίτι.

Κάποιες φορές έπαιρνα και τα παιδιά μαζί στην εκκλησία. Κατάφερα από τα κεριά και την καθαριότητα στην εκκλησία να ζήσω τα παιδιά μου. Μετά από 5 χρόνια, μια κοπέλα που ερχόταν συχνά στις λειτουργίες και μιλάγαμε, μου είπε πως ο αδερφός της έψαχνε γραμματέα στο εργοστάσιό του. Ήξερα λίγα Αγγλικά και υπολογιστές. Με προσέλαβε με τον κατώτερο μισθό επειδή ήμουν ανειδίκευτη αλλά καλώς έκανε, μια ζωή θα του χρωστώ ευγνωμοσύνη που με εμπιστεύτηκε και μου άλλαξε τη ζωή.

Σε 5 χρόνια έφερνα την εταιρία βόλτα. Τα παιδιά μου είχαν μεγαλώσει, ήταν πια 11 ετών. Μετακομίσαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, έμαθα να οδηγώ πήρα και αυτοκίνητο. Μπήκα μέτοχος στην εταιρία και σήμερα είναι δική μου. Η εταιρία που βλέπετε στην Εθνική Αθηνών Λαμίας με μεγάλα φωτεινά γράμματα, ανήκει σε εμένα που πούλαγα κεριά Μεγάλη Παρασκευή για να ταΐσω τα παιδιά μου. Τους γιους μου, που σήμερα δουλεύουν μέσα σε αυτή γιατί εγώ έχω αποσυρθεί.

Η Νεκταρία δεν έχασε την πίστη στον εαυτό της και στον Θεό

Να έχετε πίστη στον εαυτό σας και ΜΕΤΑ Στο Θεό.

Να παλεύετε και να δουλεύετε. Όποια δουλειά και να είναι δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε φτάσει. Η σκληρή δουλειά πάντα ανταμείβεται.

Κι αν κάτι μου έμαθε αυτή η ιστορία είναι πως δεν είναι όλοι οι Παπάδες κακοί.

Δεν είναι όλοι οι συγγενείς καλοί.

Δεν είναι καμία δουλειά ντροπή”.